اوتیسم چیست؟

اوتیسم به مجموعه ای از اختلال های دوران رشد گفته میشود که با مشکلات شدید در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی خود را نشان می دهد. عموم والدین در 2 سال نخست زندگی کودک متوجه علائم اولیه و غیر طبیعی در فرزند خود می شوند. این علائم که به شکل عدم برقراری ارتباط معنی دار با اطرافیان ، عدم رشد کلامی و یا گفتار در هم ریخته و بی معنی ظاهر می شود. در دوران بعدی رشد تشدید شده و به سایر جنبه های اجتماعی ، هوشی و کلامی کودک تسری پیدا میکند. شیوع اوتیسم در سال های اخیر مرتب رو به افزایش بوده که در حال حاضر 1 درصد گزارش شده است و نسبت آن در پسران 4 برابر دختران است. اوتیسم از حدود 1 سالگی قابل شناسایی است و تشخیص زود هنگام میتواند اثرات چشمگیری در درمان این کودکان داشته باشد.

علت اوتیسم

در حال حاضر عموم متخصصین به علل ژنتیکی در به وجود آمدن اوتیسم اعتقاد دارند لیکن با  توجه به افزایش قابل ملاحظه کودکان دارای اختلال های اوتیسم عوامل محیطی همچون مواد شیمیایی آلاینده محیط ، عفونت های دوران بارداری و ... نیز در ایجاد اوتیسم موثر شناخته میشوند. تولد قبل از موعد و ضربه های مغزی به عنوان عوامل ثانوی به وجود آمدن اوتیسم ذکر می شوند.

کودک با توانایی کلامی طبیعی

ارتباط کلامی:

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم قادر به برقراری ارتباط کلامی معنی دار با اطرافیان خود نمی باشد.

ارتباط اجتماعی:

عدم توانایی یا تمایل به برقراری ارتباط اجتماعی با اطرافیان ، مهمترین و شاید مخرب ترین نتیجه اوتیسم در کودکان است.

رفتار های تکراری:

رفتار های تکراری از قبیل دست زدن های بی وقفه، تکان دادن سر، قرار دادن اشیا روی هم به طور شایع دیده می شود.

درمان اوتیسم

درمان در طیف اختلال های اوتیسم چگونه میباشد؟

هدف اوتیسم در درمان اختلال های طیف اوتیسم نزدیک کردن آن ها به طیف افراد عادی میباشد. برای این منظور لازم است برخی علائم را کاهش و برخی مهارت ها را پرورش دهیم تا بتوانیم آنها را به سوی جامعه هدایت کنیم. به این ترتیب کاهش رفتارهای تخریبی و بهبود یادگیری به ویژه در زمینه ی مهارت های زبانی ، ارتباطی و کمک به خود مورد نظر میباشد.